wysłannik (język polski)
- wymowa:
- IPA: [vɨˈswãɲːik], AS: [vysu̯ã•ńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• gemin.
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) osoba wysłana dokądś w określonym celu[1]
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik wysłannik wysłannicy dopełniacz wysłannika wysłanników celownik wysłannikowi wysłannikom biernik wysłannika wysłanników narzędnik wysłannikiem wysłannikami miejscownik wysłanniku wysłannikach wołacz wysłanniku wysłannicy depr. M. i W. lm: (te) wysłanniki - przykłady:
- (1.1) Specjalny wysłannik rządu USA przybył w sobotę do Kabulu.
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) posłaniec, poseł; przest. wysłaniec, ablegat
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- (1.1) delegat, emisariusz, herold, komisarz, legat, obserwator, parlamentariusz[2]
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. wysłaniec m, wysłannictwo n, wysyłka ż, wysyłkownia ż, wysyłanie n, wysłanie n
- forma żeńska wysłanniczka ż, wysłannica ż
- czas. posłać, posyłać, usłać, wysyłać ndk., wysłać dk.
- przym. wysyłkowy
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) envoy
- arabski: (1.1) رسول, مبعوث
- azerski: (1.1) elçi
- białoruski: (1.1) дэпутат m
- hiszpański: (1.1) emisario m, enviado m
- nowogrecki: (1.1) απεσταλμένος m
- rumuński: (1.1) sol m
- tybetański: (1.1) ཕོ་ཉ
- źródła:
- ↑ Hasło „wysłannik” w: SJP.pl.
- ↑
Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.