wspólnik (język polski)

wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) osoba mająca wspólny udział w czymś
(1.2) osoba wspólnie uczestnicząca w występku czy przestępstwie
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Bardzo się zapalał do każdego nowego pomysłu wspólnika.
(1.2) Szuler dostrzegł umówiony ruch ręką swojego wspólnika i podbił stawkę.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) towarzysz, partner, współpracownik, udziałowiec, akcjonariusz
(1.2) współsprawca, współwinny
antonimy:
(1.1) konkurent, rywal
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. wspólnota ż, wspólnotowość ż, wspólnictwo n
forma żeńska wspólniczka ż, wspólnica ż
przym. wspólny, wspólnotowy
przysł. wspólnie, wspólnotowo
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:

wspólnik (język kaszubski)

wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) wspólnik
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) pòspólnik m, spòłownik m, współprôcownik m, partner m
antonimy:
(1.1) riwal m
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.