wiek emerytalny (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈvʲjɛk ˌɛ̃mɛrɨˈtalnɨ], AS: [vʹi ̯ek ẽmerytalny], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• akc. pob.• i → j  ​

znaczenia:

fraza rzeczownikowa, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) urz. rok życia, od którego osoba ubezpieczona na życie nabywa prawo do świadczenia z tytułu dożycia tego wieku; wiek, od którego pracownik może odejść na emeryturę; zob. też wiek emerytalny w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	wiek emerytalny
dopełniacz	wieku emerytalnego
celownik	wiekowi emerytalnemu
biernik	wiek emerytalny
narzędnik	wiekiem emerytalnym
miejscownik	wieku emerytalnym
wołacz	wieku emerytalny

przykłady:

(1.1) Przepisy krajowe, które dopuszczają rozwiązanie stosunku pracy z powodu osiągnięcia przez pracownika wieku emerytalnego, nie są sprzeczne z prawem unijnym.^[1]

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) retirement age, pensionable age, retiring age
• arabski: (1.1) سن التقاعد
• białoruski: (1.1) пенсійны ўзрост
• chorwacki: (1.1) dob umirovljenja
• duński: (1.1) pensionsalder w
• esperanto: (1.1) emeritaĝo
• fiński: (1.1) eläkeikä
• francuski: (1.1) âge de la retraite
• niemiecki: (1.1) Rentenalter n
• rosyjski: (1.1) пенсионный возраст
• ukraiński: (1.1) пенсійний вік
• włoski: (1.1) età pensionabile ż

źródła: