ubocze (język polski)
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj nijaki
- (1.1) spokojne miejsce pozbawione ruchu i zgiełku, oddalone od skupisk ludzkich i szlaków komunikacyjnych
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik ubocze ubocza dopełniacz ubocza uboczy celownik uboczu uboczom biernik ubocze ubocza narzędnik uboczem uboczami miejscownik uboczu uboczach wołacz ubocze ubocza - przykłady:
- (1.1) Przed dwoma tysiącami lat tętniący dziś życiem Nazaret był nikomu nieznaną osadą rolniczą, odsuniętą na ubocze od Via Maris, owej ważnej drogi starożytnej łączącej Egipt z Syrią[1].
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. ubocz ż, uboczność ż
- przym. uboczny
- przysł. ubocznie
- związki frazeologiczne:
- na uboczu
- etymologia:
- pol. u- + bok + -e
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
- ↑ Jan Gać, Ziemia Święta Kulturowy przewodnik śladami Jezusa, 2009, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.