smark (język polski)
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) pot. (t. żart.) niedobry chłopiec
- (1.2) pot. (t. pejor.) człowiek niedojrzały
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (2.1) pot. wydzielina z nosa
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik smark smarkowie / smarcy dopełniacz smarka smarków celownik smarkowi smarkom biernik smarka smarków narzędnik smarkiem smarkami miejscownik smarku smarkach wołacz smarku smarkowie / smarcy depr. M. i W. lm: (te) smarki[1] - (2.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik smark smarki dopełniacz smarku smarków celownik smarkowi smarkom biernik smark smarki narzędnik smarkiem smarkami miejscownik smarku smarkach wołacz smarku smarki - przykłady:
- (1.1) Wczoraj smark sąsiadów wlazł przez okienko do piwnicy.
- (1.2) Brakowało, żebym się jakiemuś smarkowi musiał tłumaczyć!
- (2.1) Nie jedz smarków, weź chusteczkę!
- składnia:
- kolokacje:
- (1.2) młody smark
- (2.1) otrzeć / wytrzeć smarki
- synonimy:
- (1.1) gnojek, małolat, smarkacz, smarkul, smyk
- (1.2) pętak, smarkacz, smarkul
- (2.1) gil, glut, koza, śpik
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) dziecko
- (1.2) mężczyzna
- (2.1) wydzielina
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. smarkacz mos, smarkanie n, smarknięcie n, smarkateria ż
- czas. smarować, smarkać ndk., smarknąć dk.
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- prasł. *smr̥kati → smarkać
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
- ↑
Hasło „smark” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.