puginał (język polski)
.jpg.webp)
puginał (1.1)
- wymowa:
- IPA: [puˈɟĩnaw], AS: [puǵĩnau̯], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) hist. rodzaj sztyletu pochodzenia wschodniego, używany do końca XVI w.; zob. też puginał w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik puginał puginały dopełniacz puginału puginałów celownik puginałowi puginałom biernik puginał puginały narzędnik puginałem puginałami miejscownik puginale puginałach wołacz puginale puginały - przykłady:
- (1.1) Skoczyłem na pomoc. Wydobytym z ukrytej pochwy puginałem dźgałem na oślep w tę żywą, rozedrganą plątaninę rąk, nóg i wychudłych kadłubów, modląc się w duchu do wszystkich bóstw niebiańskich i piekielnych, abym nie wyrządził przy okazji krzywdy memu siostrzeńcowi[1].
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) st.pol. tulich, tylec, tylecz
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) broń
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- wł. pugnale[2]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) dagger
- jidysz: (1.1) שטעכמעסער m / n (sztechmeser)
- osmański: (1.1) خنجر (hancer), خنچر (hançer / hançar)
- źródła:
- ↑ Witold Jabłoński, Ogród miłości, 2006, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
- ↑
Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.