odgłos (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˈɔdɡwɔs], AS: [odgu̯os]
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) dźwięk towarzyszący jakiejś czynności lub wydawany przez coś[1], brzmienie czegoś
- odmiana:
- (1.1)[2]
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik odgłos odgłosy dopełniacz odgłosu odgłosów celownik odgłosowi odgłosom biernik odgłos odgłosy narzędnik odgłosem odgłosami miejscownik odgłosie odgłosach wołacz odgłosie odgłosy - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) odgłos kroków • odgłos rozmowy
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) dźwięk
- hiponimy:
- (1.1) bełt, brzęk, bulgot, bzyk, chrobot, chrzęst, czkawka, echo, gwizd, huk, jęk, kaszlnięcie, kichnięcie, klaśnięcie, łkanie, łopot, mlask, świst, pisk, plusk, pogwar, pukanina, ryk, salwa, skowyt, skrzyp, stuk, syk, szloch, szum, szurgot, tętent, terkot, trzask, tupot, uderzenie, westchnienie, wycie, zgrzyt[3]
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) sound
- rosyjski: (1.1) отглос m, отголосок m, отзвук m, эхо n,
- tybetański: (1.1) ང་ར
- ukraiński: (1.1) ві́дгомін m, ві́дголос m, відлу́ння n
- źródła:
- ↑
Hasło „odgłos” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN. - ↑ Hasło „odgłos” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
- ↑
Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.