obcoplemieniec (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) przest. dziś książk. członek obcego plemienia, człowiek innego pochodzenia i narodowości

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	obcoplemieniec	obcoplemieńcy
dopełniacz	obcoplemieńca	obcoplemieńców
celownik	obcoplemieńcowi	obcoplemieńcom
biernik	obcoplemieńca	obcoplemieńców
narzędnik	obcoplemieńcem	obcoplemieńcami
miejscownik	obcoplemieńcu	obcoplemieńcach
wołacz	obcoplemieńcze / obcoplemieńcu	obcoplemieńcy
depr. M. i W. lm: (te) obcoplemieńce

przykłady:

(1.1) Polska dla Polaków - jak to pogodzić z postawą obcoplemieńca, który po opuszczeniu getta działał w konspiracji, pisał antyhitlerowskie satyry, przeszedł przez obozy i łagrową poniewierkę, by wreszcie po andersowskim epizodzie znaleźć się w Londynie^[1].

(1.1) Własne prawa zachowywali również obcoplemieńcy, którzy osiedlili się wśród austrazyjskich Franków^[2].

składnia:

kolokacje:

(1.1) asymilacja obcoplemieńców

synonimy:

(1.1) innoplemieniec, różnoplemieniec, obcoplemiennik

antonimy:

(1.1) jednoplemieniec

hiperonimy:

(1.1) obcy

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. obcoplemienność ż, obcoplemiennik m

przym. obcoplemienny

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• białoruski: (1.1) іншапляменнік m
• rosyjski: (1.1) иноплеменник m

źródła: