krakus (język polski)
szarża krakusów (1.2)
- wymowa:
- IPA: [ˈkrakus], AS: [krakus]
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) pot. mieszkaniec Krakowa
- (1.2) hist. wojsk. żołnierz lekkiej kawalerii polskiej z okresu Księstwa Warszawskiego i powstania listopadowego[1]; zob. też krakusi w Wikipedii
- (1.3) hist. wojsk. w okresie międzywojennym: uczestnik wojskowego przysposobienia konnego[1]
- odmiana:
- (1.1-3)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik krakus krakusy dopełniacz krakusa krakusów celownik krakusowi krakusom biernik krakusa krakusów narzędnik krakusem krakusami miejscownik krakusie krakusach wołacz krakusie krakusy ndepr. M. i W. lm: (ci) krakusi[2] - przykłady:
- (1.1) Ten zagorzały krakus zarzekał się, że nigdy nie pojedzie do Warszawy.
- (1.2) Co za śmiałość, co za siła, / Zazdrość widzieć tych wiarusów; / Gdybym chłopcem się rodziła, / Tobym poszła do Krakusów, (…)[3] (sic!)
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) krakowiak, krakowianin
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. Kraków mrz, Krakowskie n, krakowiak mos/mzw, krakowianin mos, krakowianka ż, krakowskość ż
- zdrobn. krakusek mos
- forma żeńska krakuska ż
- przym. krakowski
- przysł. krakowsko, z krakowska
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- pol. Kraków + -us, może końcówka na podobieństwo wyrazów łacińskich
- uwagi:
- zob. też krakus w Wikipedii
- tłumaczenia:
- (1.1) zobacz listę tłumaczeń w haśle: krakowiak
- źródła:
- 1 2
Hasło „krakus” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN. - ↑ Zygmunt Saloni, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Włodzimierz Gruszczyński, Danuta Skowrońska, Słownik gramatyczny języka polskiego na płycie CD, Warszawa 2012, ISBN 978-83-927277-2-9.
- ↑ Krakusy, piosenka ludowa, Lutnia. Piosennik polski, zbiór 2, wyd. F. A. Brockhaus Lipsk 1865, s. 130
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.