kostucha (język polski)

kostucha (1.1)

wymowa:

IPA: [kɔˈstuxa], AS: [kostuχa] ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) pot. personifikacja śmierci zabierająca ludzi w zaświaty, przedstawiana jako szkielet, zwykle z atrybutami takimi jak kosa, klepsydra czy kaptur

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, forma fleksyjna

(2.1) D. lp od: kostuch

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	kostucha	kostuchy
dopełniacz	kostuchy	kostuch
celownik	kostusze	kostuchom
biernik	kostuchę	kostuchy
narzędnik	kostuchą	kostuchami
miejscownik	kostusze	kostuchach
wołacz	kostucho	kostuchy

(2.1) zob. kostuch

przykłady:

(1.1) Człowiek jest jako ten ptak bezbronny, na świat puszczony – a to go jastrząb, a to go zwierz, a to głód, a w końcu i ta kostucha dodusi (…)^[1]

składnia:

kolokacje:

(1.1) kostucha czeka / przychodzi / nadchodzi / puka do drzwi / dopada / kosi / zabiera kogoś • wywinąć się / uciec kostusze • blady / chudy jak kostucha

synonimy:

(1.1) śmiertka, kostuch

antonimy:

(1.1) amor

hiperonimy:

(1.1) personifikacja

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

(1.1) kościotrup

wyrazy pokrewne:

rzecz. kość ż, kostka ż, kosteczka ż, kostuch m, kostur m

zdrobn. kostusia ż

przym. kostny, kościsty, kościany

związki frazeologiczne:

u kogo szałwia w ogrodzie, tego kostucha nie ubodzie

etymologia:

uwagi:

(1.1) por. anioł śmierci

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) reaper, Grim Reaper
• baskijski: (1.1) herio
• czeski: (1.1) smrtka ż
• francuski: (1.1) Faucheuse ż, Grande Faucheuse ż
• niemiecki: (1.1) Sensenmann m, Schnitter m, Gevatter Tod m
• norweski (bokmål): (1.1) mannen med ljåen m
• norweski (nynorsk): (1.1) mannen med ljåen m
• nowogrecki: (1.1) χάρος m

źródła: