konsternacja (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˌkɔ̃w̃stɛrˈnaʦ̑ʲja], AS: [kõũ̯sternacʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• samogł.+n/m+szczelin.• akc. pob.
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) stan osłupienia spowodowany nieoczekiwanym zwrotem sytuacji, w której znajduje się osoba „skonsternowana”; uczucie strachu spowodowane nieprzewidywalnością dalszego przebiegu sytuacji
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik konsternacja konsternacje dopełniacz konsternacji konsternacji / przest. konsternacyj[1] celownik konsternacji konsternacjom biernik konsternację konsternacje narzędnik konsternacją konsternacjami miejscownik konsternacji konsternacjach wołacz konsternacjo konsternacje - przykłady:
- (1.1) Wśród dostojników nastąpiła lekka konsternacja.
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) ogólna / zupełna konsternacja • sprawić / wywołać konsternację
- synonimy:
- (1.1) zmieszanie, zażenowanie, zakłopotanie, strach, popłoch, konfuzja
- antonimy:
- (1.1) opanowanie
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- czas. konsternować, skonsternować
- przym. skonsternowany
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- (1.1) łac. consternatio → niepokój, zmieszanie < łac. consternare → zatrwożyć[2]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) consternation
- arabski: (1.1) رعب، ذعر
- francuski: (1.1) consternation
- hiszpański: (1.1) consternación ż
- interlingua: (1.1) consternation
- niemiecki: (1.1) Bestürzung ż
- nowogrecki: (1.1) κατάπληξη ż
- węgierski: (1.1) konsternáció
- źródła:
- ↑
Hasło „konsternacja” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online. - ↑ Władysław Kopaliński, Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych, De Agostini Polska.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.