konar (język polski)
.jpg.webp)
konary (1.1)
- wymowa:
- IPA: [ˈkɔ̃nar], AS: [kõnar], zjawiska fonetyczne: nazal.
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) gruba, wyrastająca z pnia, gałąź z licznymi odroślami
- (1.2) łow. część poroża z jednej strony głowy
- (1.3) żart. grub. penis
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik konar konary dopełniacz konara / konaru konarów celownik konarowi konarom biernik konar konary narzędnik konarem konarami miejscownik konarze konarach wołacz konarze konary - przykłady:
- (1.1) Deszcz przybrał na sile, wiatr targał konarami drzew[1].
- (1.3) Na jej widok konar mi płonie.
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.2) tyka
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- (1.1) drzewo
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz.
- zdrobn. konarek
- przym. konarny, konarzysty
- przysł. konarzysto
- związki frazeologiczne:
- jaki pień, takie konary
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
- ↑ Andrzej Sapkowski, Narrenturm, 2002, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.