kohorta (język polski)

wymowa:
IPA: [kɔˈxɔrta], AS: [koχorta]
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) hist. wojsk. w starożytnym Rzymie: oddział wojska stanowiący dziesiątą część legionu; zob. też kohorta (wojsko) w Wikipedii
(1.2) książk. przen. grupa ludzi, często w agresywnym nastawieniu
(1.3) stat. zbiór obiektów lub ludzi wyodrębniony w celu analizy statystycznej; zob. też kohorta (statystyka) w Wikipedii
odmiana:
(1.1-3)
przykłady:
(1.1) Judasz, otrzymawszy kohortę oraz strażników od arcykapłanów i faryzeuszów, przybył tam z latarniami, pochodniami i bronią[1].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.2) zgraja
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) oddział
hiponimy:
holonimy:
(1.1) legion
meronimy:
(1.1) manipuł
wyrazy pokrewne:
przym. kohortowy
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1) łac. cohors
uwagi:
zob. też kohorta w Wikipedii
(1.1) zobacz też: centuria • manipuł • kohortalegion
tłumaczenia:
źródła:

kohorta (język słowacki)

wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) hist. wojsk. kohorta[1]
(1.2) socjol. kohorta[1]
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
przym. kohortový
związki frazeologiczne:
etymologia:
łac.
uwagi:
źródła:
  1. 1 2 Slovník súčasného slovenského jazyka H – L, gł. red. Alexandra Jarošová i Klára Buzássyová, Veda, vydavateľstvo Slovenskej akadémie vied, Bratysława 2011, ISBN 978-80-224-1172-1.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.