kohabitacja (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌkɔxabʲiˈtaʦ̑ʲja], AS: [koχabʹitacʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.• akc. pob.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) polit. współrządzenie organów władzy reprezentujących odmienne opcje polityczne^[1]; zob. też kohabitacja (polityka) w Wikipedii

(1.2) daw. współżycie, współdziałanie lub współzamieszkiwanie^[1]

(1.3) socjol. praw. wspólne zamieszkanie, współmieszkanie, nieformalne wspólne życie; zob. też kohabitacja (socjologia) w Wikipedii

odmiana:

(1.1-3)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	kohabitacja	kohabitacje
dopełniacz	kohabitacji	kohabitacji / przest. kohabitacyj[2]
celownik	kohabitacji	kohabitacjom
biernik	kohabitację	kohabitacje
narzędnik	kohabitacją	kohabitacjami
miejscownik	kohabitacji	kohabitacjach
wołacz	kohabitacjo	kohabitacje

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) koabitacja

(1.3) koabitacja

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

(1.3) konkubinat

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. kohabitowanie n, habitus mrz

czas. kohabitować

przym. kohabitacyjny

związki frazeologiczne:

etymologia:

łac. cohabitatio, utworzone od p.łac. cohabitare < łac. co- + habitare → z, współ- + mieszkać, przebywać^[3]

uwagi:

zob. też kohabitacja w Wikipedii

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) cohabitation; (1.2) cohabitation; (1.3) cohabitation
• francuski: (1.1) cohabitation ż; (1.2) cohabitation ż
• interlingua: (1.1) cohabitation; (1.2) cohabitation
• włoski: (1.1) coabitazione ż; (1.2) coabitazione ż

źródła: