habitus (język polski)
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) ogół właściwości osobnika, które składają się na jego wygląd i zachowanie; zob. też habitus w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik habitus habitusy dopełniacz habitusu habitusów celownik habitusowi habitusom biernik habitus habitusy narzędnik habitusem habitusami miejscownik habitusie habitusach wołacz habitusie habitusy - lub nieodm.,
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik habitus habitus dopełniacz habitus habitus celownik habitus habitus biernik habitus habitus narzędnik habitus habitus miejscownik habitus habitus wołacz habitus habitus - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. habituacja ż, kohabitacja ż
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- łac. habitus < łac. habere
- uwagi:
- tłumaczenia:
- włoski: (1.1) habitus m
- źródła:
habitus (język łaciński)
- wymowa:
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męski
- (1.1) wygląd, postawa[1]
- (1.2) ubiór[1]
- (1.3) zachowanie się[1]
- odmiana:
- (1.1-3) habitus, habitūs (deklinacja IV)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik habitus habitūs dopełniacz habitūs habituum celownik habituī habitibus biernik habitum habitūs ablatyw habitū habitibus wołacz habitus habitūs - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- źródła:
habitus (język włoski)
- wymowa:
- IPA: /ˈabitus/
- podział przy przenoszeniu wyrazu: ha•bi•tus
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męski
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.