kibic (język polski)

kibice (1.1)
kibice (1.1)
wymowa:
IPA: [ˈcibʲiʦ̑], AS: [ḱibʹic], zjawiska fonetyczne: zmięk.
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) osoba interesująca się danym sportem, przyglądająca się rozgrywkom sportowym, kibicująca jakiejś drużynie sportowej lub sportowcowi; zob. też kibic w Wikipedii
(1.2) przen. ktoś bierny, kto tylko przygląda się jakiejś sytuacji
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Janek jest kibicem Interu Mediolan.
składnia:
(1.1) kibicem + D.
kolokacje:
synonimy:
(1.1) sympatyk klubu, fan
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. kibicowanie n
forma żeńska kibicka ż
zgrub. kibol m
czas. kibicować
przym. kibicowski, kibolski
związki frazeologiczne:
etymologia:
niem. Kiebitzdosł.czajka
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:

kibic (język czeski)

wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski żywotny

(1.1) osoba przyglądająca się grze (zwłaszcza w karty), komentująca jej przebieg i udzielająca niechcianych rad
odmiana:
(1.1)
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
czas. kibicovat
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.