karakuły (język polski)

karakuły (1.1)

wymowa:

IPA: [ˌkaraˈkuwɨ], AS: [karakuu̯y], zjawiska fonetyczne: akc. pob.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga

(1.1) odzież. pot. futro ze skór jagniąt karakułów; zob. też karakuły w Wikipedii

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy, forma fleksyjna

(2.1) lm od: karakuł

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba mnoga
mianownik	karakuły
dopełniacz	karakułów
celownik	karakułom
biernik	karakuły
narzędnik	karakułami
miejscownik	karakułach
wołacz	karakuły

przykłady:

(1.1) Kupiłam sobie czarne karakuły.

(1.1) Z budynku wyszła kobieta w karakułach.

składnia:

kolokacje:

(1.1) czarne / brązowe / szare karakuły

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) futro

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. karakuł m

przym. karakułowy

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. karakuł^[1]

uwagi:

(1.1) zobacz też: Indeks:Polski - Ubrania

tłumaczenia:

• bułgarski: (1.1) астраган m
• francuski: (1.1) astrakan
• rosyjski: (1.1) каракуль
• słowacki: (1.1) karakul m, perzián m
• węgierski: (1.1) perzsabunda

źródła: