karakuł (język polski)

młody karakuł (1.1)
karakuł (1.2)
wymowa:
IPA: [kaˈrakuw], AS: [karakuu̯]
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

(1.1) zool. owca pochodzenia azjatyckiego, której jagnię ma sierść zwiniętą w charakterystyczne loki; zob. też karakuł w Wikipedii
(1.2) pot. wyprawiona skóra jagnięcia karakuła (1.1)
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Karakuły hodowane głównie w Azji i Afryce.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. karakuły nmos
przym. karakułowy
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
(1.1) zobacz też: Indeks:Polski - Ssaki
(1.2) zwykle w lm, zob. karakuły
tłumaczenia:
  • angielski: (1.1) karakul; (1.2) astrakhan fur
  • białoruski: (1.1) каракульская авечка ż; (1.2) каракуль m
  • esperanto: (1.1) karakulo
  • francuski: (1.1) karakul
  • japoński: (1.1) カラクール
  • niemiecki: (1.1) Karakulschaf n
  • rosyjski: (1.1) каракуль
  • szwedzki: (1.1) karakul w
źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.