karakuł (język polski)
- wymowa:
- IPA: [kaˈrakuw], AS: [karakuu̯]
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
- (1.1) zool. owca pochodzenia azjatyckiego, której jagnię ma sierść zwiniętą w charakterystyczne loki; zob. też karakuł w Wikipedii
- (1.2) pot. wyprawiona skóra jagnięcia karakuła (1.1)
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik karakuł karakuły dopełniacz karakuła karakułów celownik karakułowi karakułom biernik karakuła karakuły narzędnik karakułem karakułami miejscownik karakule karakułach wołacz karakule karakuły - przykłady:
- (1.1) Karakuły są hodowane głównie w Azji i Afryce.
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. karakuły nmos
- przym. karakułowy
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- (1.1) zobacz też: Indeks:Polski - Ssaki
- (1.2) zwykle w lm, zob. karakuły
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) karakul; (1.2) astrakhan fur
- białoruski: (1.1) каракульская авечка ż; (1.2) каракуль m
- esperanto: (1.1) karakulo
- francuski: (1.1) karakul
- japoński: (1.1) カラクール
- niemiecki: (1.1) Karakulschaf n
- rosyjski: (1.1) каракуль
- szwedzki: (1.1) karakul w
- źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.