kapitulacja (język polski)

wymowa:

​, IPA: [ˌkapʲituˈlaʦ̑ʲja], AS: [kapʹitulacʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.• akc. pob.

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) zaprzestanie walki, poddanie się wrogowi

(1.2) rezygnacja ze swoich zamiarów, przyznanie racji stronie przeciwnej

(1.3) warunki poddania się

odmiana:

(1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	kapitulacja	kapitulacje
dopełniacz	kapitulacji	kapitulacji / przest. kapitulacyj[1]
celownik	kapitulacji	kapitulacjom
biernik	kapitulację	kapitulacje
narzędnik	kapitulacją	kapitulacjami
miejscownik	kapitulacji	kapitulacjach
wołacz	kapitulacjo	kapitulacje

przykłady:

(1.1) Na znak kapitulacji wywiesili na wieży białą flagę.

(1.2) Miał słabe argumenty, więc jego kapitulacja była nieuchronna.

(1.3) Dowódca armii podpisał akt kapitulacji.

składnia:

kapitulacja + D.

kolokacje:

(1.1) akt kapitulacji • warunkowa / bezwarunkowa kapitulacja

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

czas. kapitulować ndk.

rzecz. kapitulowanie n, kapitulant mos

przym. kapitulacyjny, kapitulancki

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) capitulation, surrender; (1.2) surrender; (1.3) capitulation, surrender
• arabski: (1.1) استسلام
• baskijski: (1.1) kapitulazio
• białoruski: (1.1) капітуляцыя ż; (1.2) капітуляцыя ż; (1.3) капітуляцыя ż
• duński: (1.1) kapitulation w
• esperanto: (1.1) kapitulaco; (1.2) kapitulaco, rezigno; (1.3) kapitulaco
• francuski: (1.1) capitulation ż; (1.2) capitulation ż
• hiszpański: (1.1) capitulación ż; (1.2) capitulación ż
• niemiecki: (1.1) Kapitulation ż
• nowogrecki: (1.1) συνθηκολόγηση ż
• szwedzki: (1.1) kapitulation w

źródła: