kapitulant (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˌkapʲiˈtulãnt], AS: [kapʹitulãnt], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• akc. pob.
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) człowiek skłonny do kapitulowania, łatwo ustępujący przed trudnościami
- (1.2) wojsk. strona konfliktu, która poddaje się
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik kapitulant kapitulanci dopełniacz kapitulanta kapitulantów celownik kapitulantowi kapitulantom biernik kapitulanta kapitulantów narzędnik kapitulantem kapitulantami miejscownik kapitulancie kapitulantach wołacz kapitulancie kapitulanci depr. M. i W. lm: (te) kapitulanty - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.2) przegrany
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) mięczak, tchórz
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. kapitulanctwo n, kapitulacja ż, kapitulowanie n, skapitulowanie n
- czas. kapitulować ndk., skapitulować dk.
- przym. kapitulancki, kapitulacyjny
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- franc. capitulant[1]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- białoruski: (1.1) капітулянт m
- rosyjski: (1.1) капитулянт m
- ukraiński: (1.1) капітулянт m
- źródła:
- ↑
Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.