inteligentka (język polski)
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) kobieta wykształcona, zawodowo zajmująca się pracą umysłową
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik inteligentka inteligentki dopełniacz inteligentki inteligentek celownik inteligentce inteligentkom biernik inteligentkę inteligentki narzędnik inteligentką inteligentkami miejscownik inteligentce inteligentkach wołacz inteligentko inteligentki - przykłady:
- (1.1) Była typową polską postępową inteligentką czyli agnostyczką, i wzmianek o chodzeniu do kościoła u niej nie upatrzysz[1].
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. inteligencja ż, inteligenckość ż
- forma męska inteligent
- przym. inteligencki, inteligentny
- przysł. inteligentnie
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- pol. inteligent + -ka
- uwagi:
- tłumaczenia:
- (1.1) dla języków niewyróżniających tu formy żeńskiej zobacz listę tłumaczeń w haśle: inteligent
- białoruski: (1.1) інтэліге́нтка ż
- czeski: (1.1) inteligentka ż
- rosyjski: (1.1) интеллиге́нтка ż
- słowacki: (1.1) inteligentka ż
- ukraiński: (1.1) інтеліге́нтка ż
- źródła:
- ↑ Czesław Miłosz, "Jakiegoż to gościa mieliśmy", „Tygodnik Powszechny nr 51”, 1994, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.