inteligent (język polski)
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) mężczyzna wykształcony, zawodowo zajmujący się pracą umysłową
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik inteligent inteligenci dopełniacz inteligenta inteligentów celownik inteligentowi inteligentom biernik inteligenta inteligentów narzędnik inteligentem inteligentami miejscownik inteligencie inteligentach wołacz inteligencie inteligenci depr. M. i W. lm: (te) inteligenty - przykłady:
- (1.1) Co my zresztą dziwimy się różnym chłopom, kiedy teraz tysiące inteligentów, mądrych, wykształconych zajmuje bezsensowne, głupie stanowisko[1].
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. inteligencja ż, inteligenckość ż
- forma żeńska inteligentka
- przym. inteligencki, inteligentny
- przysł. inteligentnie
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- derywacja wsteczna od pol. inteligentny[2]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- białoruski: (1.1) інтэліге́нт m
- czeski: (1.1) inteligent m
- rosyjski: (1.1) интеллиге́нт m
- słowacki: (1.1) inteligent m
- ukraiński: (1.1) інтеліге́нт m
- źródła:
- ↑ Teresa Torańska, Oni, 1985, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
- ↑
Hasło „inteligent” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.
inteligent (język rumuński)
- wymowa:
- IPA: /in.te.liˈd͡ʒent/
-
- znaczenia:
przymiotnik
- (1.1) inteligentny
- odmiana:
- przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- franc. intelligent < łac. intelligēns
- uwagi:
- źródła:
inteligent (język wilamowski)
- zapisy w ortografiach alternatywnych:
- wymowa:
-
- znaczenia:
przymiotnik
- (1.1) inteligentny
przysłówek
- (2.1) inteligentnie[1]
- odmiana:
- przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. inteligenc ż
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- franc. intelligent < łac. intelligēns
- uwagi:
- źródła:
- ↑ Słownik języka wilamowskiego w: Józef Gara, Zbiór wierszy o wilamowskich obrzędach i obyczajach oraz Słownik języka wilamowskiego, Stowarzyszenie Na Rzecz Zachowania Dziedzictwa Kulturowego Miasta Wilamowice „Wilamowianie”, Bielsko-Biała 2004, ISBN 83-914917-8-1.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.