bednarczyk (język polski)
- wymowa:
- IPA: [bɛdˈnarʧ̑ɨk], AS: [bednarčyk]
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) uczeń (terminator) u bednarza; czeladnik bednarski
- (1.2) syn bednarza
- odmiana:
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik bednarczyk bednarczykowie dopełniacz bednarczyka bednarczyków celownik bednarczykowi bednarczykom biernik bednarczyka bednarczyków narzędnik bednarczykiem bednarczykami miejscownik bednarczyku bednarczykach wołacz bednarczyku bednarczykowie - przykłady:
- (1.1) Hanka zakochała się w przystojnym bednarczyku.
- (1.2) Najstarszy bednarczyk ciągle gada o studiowaniu na uniwersytecie.
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. bednarz m, bednarstwo n, bednarzowa ż, bednarnia ż, bednarka ż
- przym. bednarski
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- pol. bedrzarz + -czyk; por. kowalczyk, piekarczyk, młynarczyk, szewczyk
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) cooper's apprentice; (1.2) cooper's son
- niemiecki: (1.1) Böttcherlehrling m (1.2) Böttchersohn m
- źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.