arendarz (język polski)
- wymowa:
- IPA: [aˈrɛ̃ndaʃ], AS: [arẽndaš], zjawiska fonetyczne: wygł.• nazal.
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) przest. dzierżawca budynków gospodarczych, karczem, szynków i gruntów rolnych
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik arendarz arendarze dopełniacz arendarza arendarzy celownik arendarzowi arendarzom biernik arendarza arendarzy narzędnik arendarzem arendarzami miejscownik arendarzu arendarzach wołacz arendarzu arendarze - przykłady:
- (1.1) No, już to wybaczcie, panie arendarzu – wtrącił się z powagą wójt ryczychowski – z bliska go podobno jeszcze nikt nie widział prócz starego klucznika, Kostia Bulija, który z nim jakieś nieczyste utrzymuje konszachty[1].
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- czas. arendować
- rzecz. arenda ż
- przym. arendarski
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- pol. arenda[2]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
- ↑ Walery Łoziński: Zaklęty Dwór, I. Organiścina.
- ↑ Hasło „arendarz” w: Słownik wyrazów obcych, Wydawnictwo Naukowe PWN, wyd. 1995 i nn.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.