arbitralny (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌarbʲiˈtralnɨ], AS: [arbʹitralny], zjawiska fonetyczne: zmięk.• akc. pob. ​

znaczenia:

przymiotnik

(1.1) narzucający swoje zdanie, nielubiący sprzeciwu

(1.2) taki (np. wniosek), którego postulowana słuszność nie opiera się na pozytywnej weryfikacji przez szereg spójnych i/lub sprawdzonych kryteriów, ale na jednym kryterium, jakim jest wygłoszenie go przez konkretną osobę

(1.3) jęz. konwencjonalny, umowny, dowolny^[1]; zob. też konwencjonalny charakter języka w Wikipedii

odmiana:

(1.1-3)

 

przypadek	liczba pojedyncza				liczba mnoga
	mos/mzw	mrz	ż	n	mos	nmos
mianownik	arbitralny		arbitralna	arbitralne	arbitralni	arbitralne
dopełniacz	arbitralnego		arbitralnej	arbitralnego	arbitralnych
celownik	arbitralnemu		arbitralnej	arbitralnemu	arbitralnym
biernik	arbitralnego	arbitralny	arbitralną	arbitralne	arbitralnych	arbitralne
narzędnik	arbitralnym		arbitralną	arbitralnym	arbitralnymi
miejscownik	arbitralnym		arbitralnej	arbitralnym	arbitralnych
wołacz	arbitralny		arbitralna	arbitralne	arbitralni	arbitralne

przykłady:

(1.1) Mówi arbitralnym tonem.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) apodyktyczny

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. arbitralność ż, arbiter mos

przysł. arbitralnie

przym. arbitrażowy

związki frazeologiczne:

etymologia:

łac. arbītrālis (→ rozjemczy) + pol. -ny, z kontaminacją semantyczną łac. arbītrārius (→ samowolny)^[2]

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) arbitrary
• duński: (1.1) arbitrær
• esperanto: (1.1) arbitra
• francuski: (1.1) arbitraire
• interlingua: (1.1) arbitrari
• jidysz: (1.1) אַרביטראַריש (arbitrarisz)
• kataloński: (1.1) arbitrari; (1.2) arbitrari
• niemiecki: (1.1) arbiträr

źródła: