alfons (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˈalfɔ̃w̃s], AS: [alfõũ̯s], zjawiska fonetyczne: nazal.• samogł.+n/m+szczelin.
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) pot. posp. mężczyzna żyjący z cudzej prostytucji, zabierający prostytutce część jej dochodu w zamian za ochronę
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik alfons alfonsi dopełniacz alfonsa alfonsów celownik alfonsowi alfonsom biernik alfonsa alfonsów narzędnik alfonsem alfonsami miejscownik alfonsie alfonsach wołacz alfonsie alfonsi depr. M. i W. lm: (te) alfonsy[1] - przykłady:
- (1.1) Jak tylko podszedł do dziewczyny, natychmiast pojawił się jej alfons.
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) sutener; pot. alfonsiak; przest. kupler, rajfur; daw. luj
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) stręczyciel
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. alfonsiak m, Alfons m
- przym. alfonsowaty
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- (1.1) od imienia Alfonsa, bohatera komedii Aleksandra Dumasa (syna) Monsieur Alphonse[2]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) pimp
- arabski: (1.1) egip. arab. معرص
- duński: (1.1) alfons w
- francuski: (1.1) alphonse m
- hiszpański: (1.1) chulo m, rufián m
- jidysz: (1.1) שמײַסער m (szmajser), פֿרויען־הענדלער m (frojen-hendler)
- niemiecki: (1.1) Zuhälter m
- włoski: (1.1) lennone m, magnaccia m, pappone m
- źródła:
- ↑ Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Słownik gramatyczny języka polskiego na płycie CD, Wiedza Powszechna, Warszawa 1997, ISBN 978-83-214-1375-4.
- ↑ Władysław Kopaliński, Słownik eponimów czyli wyrazów odimiennych, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1996, ISBN 83-01-11978-0, s. 12.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.