Swiãtowit (język kaszubski)

wymowa:

IPA: /sfjãˈtɔvit/

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna

(1.1) mit. słow. Świętowit

odmiana:

(1.1)

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	Swiãtowit
dopełniacz	Swiãtowita
celownik	Swiãtowitowi
biernik	Swiãtowita
narzędnik	Swiãtowitã, Swiãtowitem
miejscownik	Swiãtowitu
wołacz	Swiãtowitu

przykłady:

(1.1) Mieszkańcowie tëch zemiów bëlë bògati, zajimelë sã żeglowanim, hańdlarstwã, a nawetka mòrsczim rabùsznictwã, tczëlë Jarowita, Swiãtowita i jinëch bogów^[1]. → Mieszkańcy tych ziem byli bogaci, zajmowali się żeglowaniem, handlem, a nawet piractwem, czcili Jarowita, Świętowita i innych bogów.

(1.1) Swaróg panowôł nad swiatã, Swiãtowit i Swiãtosława / Redosc szła òd gór do mòrza i òd Łabe jaż do Òdrë^[2]. → Swaróg panował nad światem, Świętowit i Świętosława / Radość szła od gór do morza i od Łaby aż do Odry.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. swicenié / swiãcenié n, swiãto n, swiãtokrôdca m, swiãtoszk m, swiãtoszka ż, swiãtosc ż

czas. swicëc / swiãcëc ndk.

przym. swicony / swiãcony, swiãtojańsczi, swiãtoblëwi

przysł. swiãto, swiãtno

związki frazeologiczne:

etymologia:

prawdopodobnie kalka pol. Świętowit, dalej sztuczne zapożyczenie i transkrypcja łac. Suantouitus, ze st.poł. *Svątevit, które składa się ze st.poł. kontynuantów prasł. *svętъ → święty + *-o- + *-vitъ (przyrostek o niejasnym znaczeniu)

uwagi:

źródła: