Popielec (język polski)

wymowa:

IPA: [pɔˈpʲjɛlɛʦ̑], AS: [popʹi ̯elec], zjawiska fonetyczne: zmięk.• i → j  ​

​ ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) rel. zob. Środa Popielcowa

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	Popielec	Popielce
dopełniacz	Popielca	Popielców
celownik	Popielcowi	Popielcom
biernik	Popielec	Popielce
narzędnik	Popielcem	Popielcami
miejscownik	Popielcu	Popielcach
wołacz	Popielcu	Popielce

przykłady:

(1.1) Dopiero we wstępną środę, w Popielec, nie szykując nawet śniadania, ogarnęła się, jak mogła najlepiej, dzieci dała pod Weronczyną opiekę i zabierała się do wyjścia.^[1]

(1.1) Na ten popielec zjeżdżali się i schodzili do kościołów wszyscy katolickiego wyznania, panowie nawet najwięksi nigdy go nie opuszczali.^[2]

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) Środa Popielcowa, Wstępna Środa

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. popielnica ż, popiół mrz, popielnik mos/mrz

przym. popielcowy

związki frazeologiczne:

miło jak w Popielec • przysłowia gdy w Popielec pogoda, wiosna będzie sucha; gdy deszcz będzie mokra; a jeżeli zimno, będzie zimna • gdy w Popielec pogoda służy, suchą wiosnę wróży

etymologia:

czes. popielec < kalka z łac. dies cinerum^[3]

uwagi:

tłumaczenia:

(1.1) zobacz listę tłumaczeń w haśle: Środa Popielcowa

źródła: