wyznacznik (język polski)

${\displaystyle {\begin{vmatrix}a_{11}&a_{12}&a_{13}\\a_{21}&a_{22}&a_{23}\\a_{31}&a_{32}&a_{33}\end{vmatrix}}}$

wyznacznik (1.2)

wymowa:

IPA: [vɨˈznaʧ̑ʲɲik], AS: [vyznačʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) to, co wyznacza coś lub wskazuje na coś^[1]

(1.2) mat. jedna z funkcji w algebrze; wyróżnik, za pomocą którego prosto i krótko formułuje się reguły dotyczące istnienia i liczby rozwiązań układu algebraicznych równań liniowych^[1]; zob. też wyznacznik w Wikipedii

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	wyznacznik	wyznaczniki
dopełniacz	wyznacznika	wyznaczników
celownik	wyznacznikowi	wyznacznikom
biernik	wyznacznik	wyznaczniki
narzędnik	wyznacznikiem	wyznacznikami
miejscownik	wyznaczniku	wyznacznikach
wołacz	wyznaczniku	wyznaczniki

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) determinant

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. wyznaczanie n, wyznaczenie n, znacznik mrz

czas. wyznaczać ndk., wyznaczyć dk.

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. wyznaczać

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) determinant; (1.2) determinant
• bułgarski: (1.1) детерминанта ż; (1.2) детерминанта ż
• hiszpański: (1.2) determinante m
• niemiecki: (1.2) Determinante ż
• nowogrecki: (1.2) ορίζουσα ż
• słowacki: (1.1) determinant m; (1.2) determinant m

źródła: