wtrącać (język polski)

wymowa:
IPA: [ˈftrɔ̃nʦ̑aʨ̑], AS: [ftrõncać], zjawiska fonetyczne: utr. dźw.nazal.asynch. ą 
znaczenia:

czasownik

(1.1) dodawać słowo, uzupełniać wypowiedź, przerywając jednocześnie jej tok
(1.2) pozbawić kogoś wolności
(1.3) przen. sprawiać, że coś znajduje się w trudnym położeniu

czasownik zwrotny wtrącać się

(2.1) nadmiernie ingerować w cudze sprawy; zajmować się czymś, nie będąc o to proszonym
(2.2) włączać się do czyjejś rozmowy mimo niechęci rozmówców
odmiana:
(1.1-3) koniugacja I
(2.1-2) koniugacja I
przykłady:
(1.1) W rozmowach wtrącał niekiedy, od niechcenia, bardzo swobodnie, rozmaite zwroty, matowe od patyny dawności[1].
składnia:
kolokacje:
(1.2) wtrącać do więzienia
synonimy:
(2.1) ingerować, mieszać się, wulg. wpieprzać się, wulg. wpierdalać się
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
czas. wtrącić (się)
rzecz. wtrącenie n, wtrącanie n
ims. wtrącony
związki frazeologiczne:
wtrącać swoje trzy grosze • wtrącać nos w nie swoje sprawy
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Andrzej Szczypiorski, Początek, 1986, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.