współplemieniec (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) książk. członek jakiegoś plemienia w stosunku do innych członków tego plemienia^[1]

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	współplemieniec	współplemieńcy
dopełniacz	współplemieńca	współplemieńców
celownik	współplemieńcowi	współplemieńcom
biernik	współplemieńca	współplemieńców
narzędnik	współplemieńcem	współplemieńcami
miejscownik	współplemieńcu	współplemieńcach
wołacz	współplemieńcze / współplemieńcu	współplemieńcy
depr. M. i W. lm: (te) współplemieńce

przykłady:

(1.1) Prawdopodobnie już nasz jaskiniowy praprzodek potrafił za pomocą ognia zaalarmować współplemieńców^[2].

(1.1) Grupy rządzące musiały sprostać tej sytuacji, tworząc struktury zdolne do sprawowania władzy nie tylko nad współplemieńcami króla, ale i nad rzymskim społeczeństwem^[3].

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) jednoplemieniec, rzad. współplemiennik

antonimy:

(1.1) innoplemieniec, obcoplemieniec

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

(1.1) plemię

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. współplemienność ż, współplemiennik m

forma żeńska współplemiennica ż

przym. współplemienny

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) tribesman
• białoruski: (1.1) супляменнік m
• czeski: (1.1) soukmenovec m
• esperanto: (1.1) samtribano
• rosyjski: (1.1) соплеменник m
• słowacki: (1.1) súkmeňovec m
• ukraiński: (1.1) одноплемінник m, одноплемінець m

źródła: