wiercić (język polski)

ktoś wierci (1.1)
wymowa:
IPA: [ˈvʲjɛrʲʨ̑iʨ̑], AS: [vʹi ̯erʹćić], zjawiska fonetyczne: zmięk.i  j 
znaczenia:

czasownik przechodni niedokonany (dk. brak)

(1.1) wykonywać otwór przy użyciu wiertarki

czasownik zwrotny niedokonany wiercić się (dk. brak)

(2.1) pot. nie móc usiedzieć lub leżeć w jednej pozycji, poruszać się niespokojnie
odmiana:
(1.1) koniugacja VIa
(2.1) koniugacja VIa
przykłady:
(1.1) Adam wierci otwór w murze.
(2.1) Siedź spokojnie! Przestań się wiercić!
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) borować
(2.1) kręcić się
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
(1.1) przewiercać
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. rozwiertak mrz, wiertło n, wiercenie n, wiertarka ż, wiertnica ż, wiertnictwo n, wiertareczka ż, wiertara ż, wiertniczy m, odwiert m, wiertnica ż, wwiercanie n, wwiercenie n, wiertełko n
czas. dowiercić dk., dowiercać ndk., nawiercić dk., nawiercać ndk., odwiercić dk., odwiercać ndk., ponawiercać dk., przewiercić, przewiercać, wywiercić dk., wywiercać ndk., wwiercić dk., wwiercać ndk., rozwiercić dk., rozwiercać ndk.
przym. wiertniczy
przysł. wiertniczo
związki frazeologiczne:
wiercić dziurę w brzuchu
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
  • angielski: (1.1) drill; (2.1) fidget, wriggle
  • galicyjski: (1.1) tradear
  • hiszpański: (1.1) taladrar
  • niemiecki: (1.1) bohren
  • portugalski: (1.1) verrumar
  • wilamowski: (1.1) būəjyn
  • włoski: (1.1) trivellare; (2.1) dimenarsi, divincolarsi
źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.