wieczernik (język polski)
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) daw. izba, pomieszczenie przeznaczone do spożywania wieczerzy
- (1.2) daw. kolacja, wieczerza
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik wieczernik wieczerniki dopełniacz wieczernika wieczerników celownik wieczernikowi wieczernikom biernik wieczernik wieczerniki narzędnik wieczernikiem wieczernikami miejscownik wieczerniku wieczernikach wołacz wieczerniku wieczerniki - przykłady:
- (1.1) Wieczerzę zwykło się jadać w wieczerniku na parterze.
- (1.2) Pod koniec życia książę nie śmiał nawet tknąć wieczernika.
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) pomieszczenie
- (1.2) posiłek
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- czas. wieczerzać ndk.
- rzecz. wieczorynka ż, Wieczernik mrz, wieczór mrz, wieczorek mrz, wieczorówka ż
- przym. wieczorny, wieczorowy, wieczernikowy
- przysł. wieczorem
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- pol. wieczerzać + -nik
- uwagi:
- (1.1) Wieczernik jako miejsce ostatniej wieczerzy piszemy wielką literą[1]
- tłumaczenia:
- źródła:
- ↑
Hasło „Wieczernik” w: Wielki słownik ortograficzny, Wydawnictwo Naukowe PWN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.