szczenię (język polski)

szczenię (1.1)

wymowa:

IPA: [ˈʃʧ̑ɛ̃ɲɛ], AS: [ščẽńe], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• denazal.• -ni… ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) zool. młode psa lub innych zwierząt z rodziny psowatych

(1.2) pot. młody, niedoświadczony człowiek

odmiana:

(1.1-2) ^[1]

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	szczenię	szczenięta
dopełniacz	szczenięcia	szczeniąt
celownik	szczenięciu	szczeniętom
biernik	szczenię	szczenięta
narzędnik	szczenięciem	szczeniętami
miejscownik	szczenięciu	szczeniętach
wołacz	szczenię	szczenięta

przykłady:

składnia:

kolokacje:

(1.1) szczenię psa • szczenię wilka

synonimy:

(1.1) szczeniak, szczeniątko

(1.2) szczeniak

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

(1.1) piesek, wilczę

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. szczeniactwo n, szczeniak m

zdrobn. szczeniaczek m, szczeniątko n

czas. oszczenić się, szczenić się

przym. szczeniacki, szczenięcy, szczenny

przysł. szczeniacko, szczenięco

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

(1.2) zobacz listę tłumaczeń w haśle: szczeniak

• angielski: (1.1) pup, puppy, whelp
• arabski: (1.1) جرو m (ǧarw)
• baskijski: (1.1) txakurkume
• białoruski: (1.1) шчаня n, шчанё n, шчанюк m
• duński: (1.1) hvalp w
• esperanto: (1.1) hundido
• grenlandzki: (1.1) qimmiaraq
• gruziński: (1.1) ლეკვი
• gudźarati: (1.1) ગલૂડિયું n (galūḍiyuṁ)
• hiszpański: (1.1) cachorro m, perrillo m
• islandzki: (1.1) hvolpur m
• jidysz: (1.1) הינטל n (hintl), הינטעלע n (hintele)
• kazachski: (1.1) күшік
• koreański: (1.1) 강아지 (kangaji)
• litewski: (1.1) šuniukas m
• niderlandzki: (1.1) welp m/n, puppy m
• niemiecki: (1.1) Welpe m
• norweski (bokmål): (1.1) valp
• nowogrecki: (1.1) κουτάβι n, σκυλάκι n
• pendżabski: (1.1) ਕਤੂਰਾ m (katūrā)
• rosyjski: (1.1) щенок m
• słoweński: (1.1) psiček m, ščene n
• szwedzki: (1.1) valp w, hundvalp w
• ukraiński: (1.1) щеня n
• włoski: (1.1) cagnolino m

źródła: