substantywizacja (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌsupstãntɨvʲiˈzaʦ̑ʲja], AS: [supstãntyvʹizacʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.• utr. dźw.• nazal.• akc. pob. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) jęz. przejście jakiejś części mowy do kategorii rzeczowników, użycie innej części mowy w funkcji rzeczownikowej

(1.2) jęz. przekształcenie przymiotnika, liczebnika, zaimka dzierżawczego w rzeczownik

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	substantywizacja	substantywizacje
dopełniacz	substantywizacji	substantywizacji / przest. substantywizacyj[1]
celownik	substantywizacji	substantywizacjom
biernik	substantywizację	substantywizacje
narzędnik	substantywizacją	substantywizacjami
miejscownik	substantywizacji	substantywizacjach
wołacz	substantywizacjo	substantywizacje

przykłady:

(1.1) Zdanie „Na chodniku stał ślepy” jest przykładem substantywizacji przymiotnika „ślepy”.

(1.2) Przykładami substantywizacji są wyrazy: leniwiec (od „leniwy”), czwartek (od „czwarty”).

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) substantywacja, urzeczownikowienie

(1.2) substantywacja

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1) ang. substantivization z łac. substantive → rzeczownik^[2]

uwagi:

zobacz też: nominalizacja

tłumaczenia:

• hiszpański: (1.1) sustantivación ż, substantivación ż
• niemiecki: (1.1) Substantivierung ż
• nowogrecki: (1.1) ουσιαστικοποίηση ż

źródła: