rzeczownik (język polski)

wymowa:

IPA: [ʒɛˈʧ̑ɔvʲɲik], AS: [žečovʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk., ​

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) gram. część mowy umożliwiająca rozróżnianie przedmiotów, osób, zwierząt, pojęć itp. poprzez nadanie im nazw lub imion; zob. też rzeczownik w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	rzeczownik	rzeczowniki
dopełniacz	rzeczownika	rzeczowników
celownik	rzeczownikowi	rzeczownikom
biernik	rzeczownik	rzeczowniki
narzędnik	rzeczownikiem	rzeczownikami
miejscownik	rzeczowniku	rzeczownikach
wołacz	rzeczowniku	rzeczowniki

przykłady:

(1.1) Zazwyczaj rzeczowniki stanowią podmioty zdań, ale mogą być również i dopełnieniami.

(1.1) Wyraz „rzeczownik” sam w sobie jest rzeczownikiem.

składnia:

kolokacje:

(1.1) rzeczownik własny • rzeczownik żywotny / nieżywotny

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) część mowy

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. rzecz ż

przym. rzeczownikowy, odrzeczownikowy, rzeczowy

przysł. rzeczownikowo, rzeczowo

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. rzecz

uwagi:

zobacz też: słowniki tematyczne dla słownictwa gramatycznego

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) noun, substantive
• arabski: (1.1) اسم
• azerski: (1.1) izim, ad
• baskijski: (1.1) substantibo, izen
• białoruski: (1.1) назоўнік m
• bretoński: (1.1) anv-kadarn
• bułgarski: (1.1) съществително име n, съществително n
• chiński standardowy: (1.1) tradycyjny 名詞, uproszczony 名词, pinyin: míngcí
• chorwacki: (1.1) imenica ż
• czeski: (1.1) podstatné jméno n
• dolnołużycki: (1.1) substantiw m
• duński: (1.1) substantiv n, navneord n
• esperanto: (1.1) substantivo
• estoński: (1.1) nimisõna, substantiiv
• fiński: (1.1) substantiivi
• francuski: (1.1) substantif m, nom m
• górnołużycki: (1.1) substantiw, wěcownik
• grenlandzki: (1.1) taggit
• hindi: (1.1) संज्ञा
• hiszpański: (1.1) sustantivo m, substantivo m, nombre m
• islandzki: (1.1) nafnorð n
• japoński: (1.1) 名詞 (meishi)
• jidysz: (1.1) סובסטאַנטיוו m (substantiw)
• kaszubski: (1.1) jistnik m
• kataloński: (1.1) substantiu m
• litewski: (1.1) daiktavardis m
• łaciński: (1.1) nomen substantivum
• niderlandzki: (1.1) substantief n, zelfstandig naamwoord n
• niemiecki: (1.1) Dingwort n, Hauptwort n, Substantiv n
• norweski (bokmål): (1.1) substantiv n
• nowogrecki: (1.1) ουσιαστικό n
• ormiański: (1.1) գոյական
• polski język migowy:
  (w zapisie SignWriting)

  (1.1)
• prowansalski: (1.1) nom m
• rosyjski: (1.1) имя существительное n
• sanskryt: (1.1) संज्ञा
• słoweński: (1.1) samostalnik m
• szwedzki: (1.1) substantiv n
• turecki: (1.1) isim
• ukraiński: (1.1) іменник m
• węgierski: (1.1) főnév
• włoski: (1.1) nome m, sostantivo m

źródła: