sadyba (język polski)
- wymowa:
- IPA: [saˈdɨba], AS: [sadyba]
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) miejsce zamieszkania, siedziba[1]
- (1.2) książk. prymitywny budynek znajdujący się na odludziu[2]
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik sadyba sadyby dopełniacz sadyby sadyb celownik sadybie sadybom biernik sadybę sadyby narzędnik sadybą sadybami miejscownik sadybie sadybach wołacz sadybo sadyby - przykłady:
- (1.2) Sadyba Dutkowskiego była to na pozór zwykła chata kmieca słomą poszyta, wapnem obielona, o małych oknach, pęcherzami zaciągniętych, sieni długiej a wąskiej, dzielącej ją na dwie części[3].
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.2) budynek
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- ukr. сади́ба
- uwagi:
- tłumaczenia:
- rosyjski: (1.1) усадьба ż
- ukraiński: (1.1) садиба ż
- źródła:
- ↑ Krystyna Skalska, Hanna Budzykowa, Język polski. Teksty literackie oraz ćwiczenia w mówieniu i pisaniu, Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 1986, s. 117
- ↑
Hasło „sadyba” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN. - ↑ Wacław Gąsiorowski, Huragan, 1902, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.