przemawiać (język polski)

mężczyzna przemawia (1.1)
wymowa:
IPA: [pʃɛ̃ˈmavʲjäʨ̑], AS: [pšẽmavʹi ̯äć], zjawiska fonetyczne: zmięk.utr. dźw.podw. art.nazal.i  j 
znaczenia:

czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. przemówić)

(1.1) wygłaszać mowę do grupy ludzi[1]
(1.2) odzyskiwać zdolność mówienia, mówić coś po okresie milczenia
(1.3) przest. ujmować się za kimś[2]
(1.4) tylko w 3 os.: dowodzić czegoś, wskazywać na czyjąś rację lub pomyłkę
(1.5) przejawiać się w czymś[2]

czasownik zwrotny przemawiać się

(2.1) przest. kłócić się[1]
odmiana:
(1.1-5) koniugacja I
(2.1) koniugacja I
przykłady:
(1.3) Miałem już odłożyć słuchawkę, ale Marta w końcu do mnie przemówiła.
(1.4) Jego argumenty za niejedzeniem marchewki wcale do mnie nie przemawiały.
(1.5) Z jej gestów przemawiała dobroć.
składnia:
(1.4) przemawiać za + N. • przemawiać do + D.
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. mowa ż, mówienie n, przemawianie n, przemówienie n
czas. mółwić, mówić ndk., przemówić dk.
związki frazeologiczne:
przemawiać do rozsądku • przemawiać do rozumu • przemawiać do wyobraźni
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
  • angielski: (1.1) speak
  • chiński standardowy: (1.1) 讲话 (jiǎnghuà)
  • łaciński: (1.1) affor
  • niderlandzki: (1.1) toespreken; (1.3) aanspreken
źródła:
  1. 1 2 Hasło „przemawiać” w: SJP.pl.
  2. 1 2 publikacja w zamkniętym dostępie – wymagana płatna rejestracja Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.