poruta (język polski)
- wymowa:
- IPA: [pɔˈruta], AS: [poruta]
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) pot. wstyd, kompromitacja
- (1.2) pot. skandal, awantura
- (1.3) gw. przestępcza podejrzenie, poszlaki
- (1.4) daw. gw. więz. wpadnięcie w ręce policji[1]
- odmiana:
- (1.1-4) [2]
przypadek liczba pojedyncza mianownik poruta dopełniacz poruty celownik porucie biernik porutę narzędnik porutą miejscownik porucie wołacz poruto - przykłady:
- (1.1) Wtedy to była kompletna poruta, orkiestra była niezgrana, ja nie byłem zgrany z orkiestrą i do tego nie znałem tekstu. (Kazik)
- (1.2) …no i podobno jakaś tabliczka została rozjebana, no i dzisiaj poruta: kto rozjebał tabliczkę? (z Internetu)
- składnia:
- (1.2) poruta o + B.
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) wstyd, kompromitacja, hańba, pot. obciach
- (1.2) skandal, awantura
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- robić komuś porutę
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- (1.1) zobacz listę tłumaczeń w hasłach: wstyd, kompromitacja
- (1.2) zobacz listę tłumaczeń w hasłach: skandal, awantura
- źródła:
- ↑ Słowniczek gwary więziennej, „Język Polski” nr 10/1913, s. 298.
- ↑
Hasło „poruta” w: Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.