kompletny (język polski)

wymowa:

IPA: [kɔ̃mˈplɛtnɨ], AS: [kõmpletny], zjawiska fonetyczne: nazal. ​

znaczenia:

przymiotnik

(1.1) cały, będący w komplecie

(1.2) całkowity, zupełny

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza				liczba mnoga
	mos/mzw	mrz	ż	n	mos	nmos
mianownik	kompletny		kompletna	kompletne	kompletni	kompletne
dopełniacz	kompletnego		kompletnej	kompletnego	kompletnych
celownik	kompletnemu		kompletnej	kompletnemu	kompletnym
biernik	kompletnego	kompletny	kompletną	kompletne	kompletnych	kompletne
narzędnik	kompletnym		kompletną	kompletnym	kompletnymi
miejscownik	kompletnym		kompletnej	kompletnym	kompletnych
wołacz	kompletny		kompletna	kompletne	kompletni	kompletne
nie stopniuje się

przykłady:

(1.2) Próba zainteresowania mieszkańców dzielnicy kulturą i sztuką skończyła się kompletnym fiaskiem.

składnia:

kolokacje:

(1.1) kompletny zestaw

(1.2) kompletna bzdura

synonimy:

antonimy:

(1.1) niekompletny, niecały

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. kompletność ż, komplet m, komplecik m, kompletowanie n, skompletowanie n

czas. kompletować ndk., skompletować dk.

przysł. kompletnie

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) complete, utter
• arabski: (1.1) كامل, تمام, صحيح
• białoruski: (1.1) камплектны
• bułgarski: (1.1) комплектен
• duński: (1.1) komplet; (1.2) komplet
• esperanto: (1.1) kompleta, senmanka; (1.2) kompleta, senmanka
• hiszpański: (1.1) completo
• kataloński: (1.1) complet
• niemiecki: (1.1) komplett
• rosyjski: (1.1) комплектный
• sanskryt: (1.1) अखण्ड; (1.2) अखण्ड
• szwedzki: (1.1) komplett; (1.2) komplett
• ukraiński: (1.1) комплектний
• włoski: (1.1) completo

źródła: