piernikarz (język polski)
- wymowa:
- IPA: [pʲjɛrʲˈɲikaʃ], AS: [pʹi ̯erʹńikaš], zjawiska fonetyczne: zmięk.• wygł.• i → j
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) przest. osoba zajmująca się wyrobem pierników[1]
- (1.2) przest. stary pierdoła, niezdara, safanduła[2]
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik piernikarz piernikarze dopełniacz piernikarza piernikarzy celownik piernikarzowi piernikarzom biernik piernikarza piernikarzy narzędnik piernikarzem piernikarzami miejscownik piernikarzu piernikarzach wołacz piernikarzu piernikarze - przykłady:
- (1.1) Pierwszy cech piernikarzy w Polsce powstał w Krakowie.[3]
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) miodownik, st.pol. kichlarz
- (1.2) piernik, safanduła
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. piernikarstwo n, piernikarnia ż, piernikarzowa ż, piernikarzówna ż, piernikarczyk m, piernik m, pierniczek m, pierniczysko n, pierniczarz m, pierniczarka ż, piernikalia nmos
- forma żeńska piernikarka ż
- przym. piernikarzowy, piernikarski, piernikowy, pierniczkowy
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
- ↑
Hasło „piernikarz” w: Słownik języka polskiego, red. Jan Karłowicz, Adam Kryński, Władysław Niedźwiedzki, t. IV: P-Prożyszcze, Warszawa 1900–1927, s. 155. - ↑ Hasło „piernik” w: Słownik języka polskiego, red. Jan Karłowicz, Adam Kryński, Władysław Niedźwiedzki, t. IV: P-Prożyszcze, Warszawa 1900–1927, s. 155.
- ↑ z Wikipedii
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.