penitent (język polski)

penitent (1.1)
penitenty (2.1)
wymowa:
IPA: [pɛ̃ˈɲitɛ̃nt], AS: [pẽńitẽnt], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) rel. osoba przystępująca do sakramentu spowiedzi świętej; zob. też penitent (katolicyzm) w Wikipedii

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(2.1) geol. ostra, pionowa forma lodu powstała w wyniku sublimacji lodowca; zob. też penitent (glacjologia) w Wikipedii
odmiana:
(1.1)
(2.1)
przykłady:
(1.1) Od wewnętrznego przygotowania (dyspozycji) penitenta zależy ważność przyjętego sakramentu.[1]
(2.1) Na ścianie w pokoju podróżnika wisiało zdjęcie pola penitentów w Argentynie.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
przym. penitencjarny
rzecz. penitencjał mrz, penitencjaria ż, penitencjarnia ż, penitencjaryzm mrz, penitencjarz mos
forma żeńska penitentka ż
związki frazeologiczne:
etymologia:
łac. paenitens → żałujący
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:

penitent (język angielski)

wymowa:
IPA: /ˈpɛnətənt/
wymowa amerykańska
znaczenia:

przymiotnik

(1.1) skruszony, żałujący za grzechy
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. penitence
przym. penitential, penitentiary
przysł. penitently
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.