miedź (język polski)

miedź (1.1)
miedź (1.2)
wymowa:
​, wymowa 2, IPA: [mʲjɛ̇ʨ̑], AS: [mʹi ̯ėć], zjawiska fonetyczne: zmięk.• wygł.• podw. art.• i → j 
homofon: mieć
​ ​
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) chem. metal, pierwiastek chemiczny o symbolu Cu i liczbie atomowej 29; zob. też miedź w Wikipedii
(1.2) przen. pieniądz, zwłaszcza miedziany
odmiana:
(1.1-2) blm
przykłady:
(1.1) Miedź jest metalem kolorowym.
(1.2) Gdybym mówił językami ludzi i aniołów, a miłości bym nie miał, stałbym się jak miedź brzęcząca albo cymbał brzmiący[1].
składnia:
kolokacje:
(1.1) miedź elektrolityczna / fosforowa / hutnicza / koloidalna / rafinowana • acetylenek / tlenek / wodorotlenek miedzi
synonimy:
(1.1) symbol. Cu, daw. gw. (Poznań) koprowina[2]
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) miedziowiec
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. miedziak m, miedziaczek m, miedziowiec m, miedzian m, miedzianka ż, miednica ż, miedziowanie n, pomiedziowanie n
czas. miedziować ndk., pomiedziować dk.
przym. miedziany, miedziowy
przysł. miedziowo
tem. słow. miedzio-
związki frazeologiczne:
jak się nie ma miedzi, to się na dupie siedzi
etymologia:
prasł. *mědь
uwagi:
  • zobacz też: Indeks:Polski - Pierwiastki chemiczne
  • nie mylić z: mieć
tłumaczenia:
źródła:
  1. ↑ 1. list św. Pawła apostoła do Koryntian 13,1, w: Biblia Tysiąclecia.
  2. ↑ Antoni Danysz, Odrębności słownikarskie kulturalnego języka polskiego w Wielkopolsce w stosunku do kulturalnego języka w Galicyi, „Język Polski” nr 8–10, s. 247.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.