kurdupel (język polski)
- wymowa:
- , IPA: [kurˈdupɛl], AS: [kurdupel]
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) posp. pogard. ktoś bardzo niski, krępy, przysadzisty
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik kurdupel kurduple dopełniacz kurdupla kurdupli / kurduplów celownik kurduplowi kurduplom biernik kurdupla kurdupli / kurduplów narzędnik kurduplem kurduplami miejscownik kurduplu kurduplach wołacz kurduplu kurduple depr. M. i W. lm: (te) kurduple - przykłady:
- (1.1) Synku, nie baw się z tym rudym kurduplem.
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) karzeł, kordupel; pot. grzdyl, karakan, konus, knypek, liliput, mikrus, pokurcz, pigmej; wulg. wypierdek
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. kurduplowatość ż
- zdrobn. kurdupelek mos
- przym. kurdupli, kurduplowaty, kurduplasty
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- pol. kurczyć + dupa + -el[1]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) shorty, shrimp
- baskijski: (1.1) kakanarru
- białoruski: (1.1) курдупель m
- francuski: (1.1) demi-portion ż, rase-bitume m/ż
- hiszpański: (1.1) tachuela ż, gorgojo m, zancajo m, arrancapinos m
- niemiecki: (1.1) Zwerg m
- rosyjski: (1.1) курдупель m
- ukraiński: (1.1) курдупель m
- źródła:
- ↑ Hasło „kurdupel” w: Praktyczny słownik współczesnej polszczyzny, red. Halina Zgółkowa, t. 18, Wydawnictwo Kurpisz, Poznań 1994-2005, ISBN 83-900203-3-5, s. 330.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.