synek (język polski)

wymowa:
IPA: [ˈsɨ̃nɛk], AS: [snek], zjawiska fonetyczne: nazal.
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) zdrobn. od: syn
(1.2) gw. (Śląsk Cieszyński, Górny Śląsk i Zaolzie) chłopiec, chłopak[1]
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Nasz synek ma dopiero dwa lata.
(1.2) To je marniok synek, raczyj nie chodzuj ś nim.Chłopak ten jest utracjuszem, lepiej z nim nie przestawaj.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) synuś
(1.2) bajtel
antonimy:
(1.1) mama; córeczka
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. syn m, synowa ż, synowiec m, synalek m, syneczek m, synulek m, synuś m, synal mos
czas. usynowić dk., usynawiać ndk.
przym. synowski, synowy
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. syn + -ek
uwagi:
tłumaczenia:
(1.1) dla języków nierozróżniających zdrobnień zobacz listę tłumaczeń w haśle: syn
(1.2) zobacz listę tłumaczeń w hasłach: chłopiec, chłopak
źródła:
  1. Słownik gwarowy Śląska Cieszyńskiego, red. Jadwiga Wronicz, Galeria „Na Gojach”, Ustroń 2010, ISBN 978-83-60551-28-8.

synek (język czeski)

wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski żywotny

(1.1) zdrobn. synek
odmiana:
(1.1)
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. syn, synovec
przym. synovský
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.