kuma (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˈkũma], AS: [kũma], zjawiska fonetyczne: nazal.
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) matka chrzestna
- (1.2) pot. sąsiadka
- (1.3) pot. przyjaciółka
rzeczownik, forma fleksyjna
- (2.1) D. i B. lp od: kum
czasownik, forma fleksyjna
- (3.1) 3. os. lp ter. od: kumać
- odmiana:
- (1.1-3)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik kuma kumy dopełniacz kumy kum celownik kumie kumom biernik kumę kumy narzędnik kumą kumami miejscownik kumie kumach wołacz kumo kumy - (2.1) zob. kum
- (3.1) zob. kumać
- przykłady:
- (1.2) Powiem też mojej kumie, żeby przyszła.
- (1.3) Moja kuma zrobiła se fajne paznokcie. Teraz bardziej ją lubię.
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.2) kumoszka
- (1.3) kumoszka, psiapsiółka
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. kumcia ż, kumoszka ż, kumoter mos, kumoterskość ż, kumoterstwo n
- forma męska kum m
- czas. kumać, kumać się, kumotrzyć ndk., skumotrzyć się dk.
- przym. kumoterski
- przysł. po kumotersku
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
kuma (język baskijski)
- wymowa:
- znaczenia:
rzeczownik
- (1.1) bizk. kołyska, kolebka[1]
- odmiana:
- przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) sehaska
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- źródła:
- ↑ Hasło „kuma” w: Euskaltzaindia: Hiztegi Batua, 2016. (zobacz wersję .PDF)
kuma (język jaćwieski)
- wymowa:
- znaczenia:
rzeczownik
- (1.1) zool. świnia[1]
- odmiana:
- przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- etymologia niejasna, może pokrewna z czes. komoň (< prasł. *komoňь)
- inne bałtyjskie odpowiedniki oznaczają konia, klacz, ale w folklorze litewskim poświadczono nazywanie świni „koniem“[1]
- por. litew. kumẽlė, kumelỹs, łot. kumeļš, kumeļnīca
- uwagi:
- źródła:
- 1 2 Zigmas Zinkevičius, „Lenkų-jotvingių žodynėlis?“, Baltistica, t. 21, cz. 1, 1985, s. 74.
kuma (język suahili)
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik
- (1.1) anat. srom
- (1.2) anat. pochwa
- odmiana:
- przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- źródła:
- Hasło zaimportowane automatycznie – nie zostało zweryfikowane w wiarygodnych słownikach. Jeśli znasz suahili, kliknij na Edytuj, dokonaj ewentualnych korekt i usuń niniejszy komunikat. Dziękujemy! Listę innych niesprawdzonych haseł w tym języku można znaleźć pod tym linkiem.
kuma (język wilamowski)
- zapisy w ortografiach alternatywnych:
- kumma
- wymowa:
-
- znaczenia:
czasownik
- (1.1) przyjść, przyjechać, przybyć[1]
- odmiana:
- przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- por. niem. kommen
- uwagi:
- źródła:
- ↑ Słownik języka wilamowskiego w: Józef Gara, Zbiór wierszy o wilamowskich obrzędach i obyczajach oraz Słownik języka wilamowskiego, Stowarzyszenie Na Rzecz Zachowania Dziedzictwa Kulturowego Miasta Wilamowice „Wilamowianie”, Bielsko-Biała 2004, ISBN 83-914917-8-1.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.