konduktor (język polski)
konduktor (1.1)
- wymowa:
- IPA: [kɔ̃nˈduktɔr], AS: [kõnduktor], zjawiska fonetyczne: nazal.
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) osoba zajmująca się sprawdzaniem biletów, czasem też ich sprzedażą w pociągu (dawniej także w autobusie, tramwaju itp.); zob. też konduktor w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik konduktor konduktorzy dopełniacz konduktora konduktorów celownik konduktorowi konduktorom biernik konduktora konduktorów narzędnik konduktorem konduktorami miejscownik konduktorze konduktorach wołacz konduktorze konduktorzy - przykłady:
- (1.1) Kasjerka nie miała mi wydać ze stówy i musiałem kupić bilet u konduktora.
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) kolejarz
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. forma żeńska konduktorka ż
- przym. konduktorski
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- niem. Konduktor[1], franc. conducteur[1]
- uwagi:
- por. kontroler
- zobacz też: Indeks:Polski - Zawody
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) conductor
- baskijski: (1.1) kobratzaile
- białoruski: (1.1) кандуктар m, праваднік m
- bułgarski: (1.1) кондуктор m
- czeski: (1.1) průvodčí m
- duński: (1.1) konduktør w, togbetjent w
- francuski: (1.1) contrôleur m
- hiszpański: (1.1) cobrador m, revisor m
- jidysz: (1.1) קאָנדוקטאָר m (konduktor)
- litewski: (1.1) palydovas m
- nowogrecki: (1.1) ελεγκτής m, εισπράκτορας m
- polski język migowy: (w zapisie SignWriting)(1.1)
- rosyjski: (1.1) проводни́к m
- szwedzki: (1.1) konduktör w
- węgierski: (1.1) kalauz
- wilamowski: (1.1) konduktör m
- źródła:
- 1 2
Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.