koncyliacyjność (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˌkɔ̃nʦ̑ɨlʲjaˈʦ̑ɨjnɔɕʨ̑], AS: [kõncylʹi ̯acyi ̯ność], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• akc. pob.• i → j
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) publ. skłonność do pokojowego rozwiązywania sporów
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza mianownik koncyliacyjność dopełniacz koncyliacyjności celownik koncyliacyjności biernik koncyliacyjność narzędnik koncyliacyjnością miejscownik koncyliacyjności wołacz koncyliacyjności - przykłady:
- (1.1) Tutaj widać wyraźnie jego prawicowe i konserwatywne przekonania, jednocześnie jednak zdolność do kompromisu i koncyliacyjność, był zdolny do współpracy z osobami, z którymi wcześniej się nie zgadzał.[1]
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) bezkonfliktowość, elastyczność, giętkość, kompromisowość, pojednawczość, ugodowość
- antonimy:
- (1.1) bezkompromisowość, nieprzejednanie, nieugiętość, nieustępliwość, niezłomność, pryncypialność, stanowczość, zatwardziałość
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. koncyliacja ż, koncyliaryzm m, koncyliarysta m
- przym. koncyliacyjny
- przysł. koncyliacyjnie
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
- ↑ z Internetu: Andrzej Celiński o Bronisławie Komorowskim w kwietniu 2010 r.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.