koncyliacja (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˌkɔ̃nʦ̑ɨˈlʲjaʦ̑ʲja], AS: [kõncylʹi ̯acʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• akc. pob.• i → j
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) książk. działanie zmierzające do pojednania dwóch stron
- (1.2) praw. metoda rozwiązywania sporów międzynarodowych przy pomocy komisji pojednawczej
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik koncyliacja koncyliacje dopełniacz koncyliacji koncyliacji / przest. koncyliacyj celownik koncyliacji koncyliacjom biernik koncyliację koncyliacje narzędnik koncyliacją koncyliacjami miejscownik koncyliacji koncyliacjach wołacz koncyliacjo koncyliacje - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.2) mediacja
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. koncyliacyjność ż, koncyliaryzm m
- przym. koncyliacyjny
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.2) conciliation
- źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.