kicz (język polski)

kicze (1.2)

wymowa:

IPA: [ciʧ̑], AS: [ḱič], zjawiska fonetyczne: zmięk.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) kult. brak poczucia piękna

(1.2) kult. mierne artystycznie dzieło lub utwór, który jest wyrazem złego, ale popularnego gustu

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	kicz	kicze
dopełniacz	kiczu	kiczów / kiczy[1]
celownik	kiczowi	kiczom
biernik	kicz	kicze
narzędnik	kiczem	kiczami
miejscownik	kiczu	kiczach
wołacz	kiczu	kicze

przykłady:

(1.1) Ze wszystkich stron zalewa nas ten kicz na warszawskich ulicach.

(1.2) Klepał biedę, bo nikt nie chciał tych jego kiczy kupować.

składnia:

kolokacje:

(1.1) wszechobecny kicz • granice kiczu

(1.2) straszny / totalny / zwykły kicz • filmowy kicz • kicz literacki / malarski • trącić kiczem

synonimy:

(1.1) bezguście

(1.2) ramota, szmira, bezguście

antonimy:

(1.1) gust

(1.2) arcydzieło

hiperonimy:

(1.2) tandeta

hiponimy:

(1.2) jeleń na rykowisku

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. kiczowatość ż

przym. kiczowaty

przysł. kiczowato

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) niem. Kitsch; określenie powstałe około 1870 r. w monachijskich kołach malarskich^[2]

uwagi:

tłumaczenia:

• albański: (1.2) kiçi
• angielski: (1.2) kitsch
• czeski: (1.2) kýč m
• esperanto: (1.2) kiĉo
• francuski: (1.2) kitsch m, kitch m, croûte ż
• hebrajski: (1.2) קיטש m (kítsh)
• hiszpański: (1.2) kitsch m
• macedoński: (1.2) кич m (kič)
• niemiecki: (1.2) Kitsch m
• nowogrecki: (1.2) κιτς n (kits)
• perski: (1.2) کیچ
• portugalski: (1.2) kitsch
• rosyjski: (1.2) китч m (kitč)
• słowacki: (1.2) gýč m
• szwedzki: (1.2) kitsch
• ukraiński: (1.2) кіч m (kìč)
• węgierski: (1.2) giccs
• włoski: (1.2) kitsch m

źródła: